گر در میان دوستان و آشنایان خود فردی را می شناسید که کُند راه می رود و این کندی در رفتار وی باعث بروز نوعی خشم در شما شده باید بگوییم با شرایطی تحت عنوان «خشم پیاده رو» دست و پنجه نرم می کنید.
جالب اینکه این خشم گاهی آنقدر در شما شدید می شود که تصمیم می گیرید به کل رابطه دوستی تان را به آن فرد قطع کرده یا دست کم، برای خرید و اموری مانند آن، وی را به همراهی دعوت نکنید.
اما همیشه هم چنین شرایطی مختص به دیگران نیست و گاهی ممکن است خود شما هم به آن دچار باشید. اگر در این باره تردید دارید می توانید ابزاری به نام «اندازه گیر سندروم خشم پیاده» که اخیرا توسط لئون جیمز روانشناس دانشگاه هاوایی طراحی شده را مورد استفاده قرار دهید.
کافیست این سوال ها را از خود بپرسید: آیا هنگامی که در جمعیت راه می روید، شاهد بروز رفتارهای خصومت آمیز از خود هستید (به دیگران خیره می شوید، چهره ای عبوس و اخمو به خود می گیرید و از حد انتظار سریع تر راه می روید) و همزمان افکار خشونت آمیز را در سرتان مرور می کنید؟
البته باید در نظر داشته باشید که خشم از کُندی صرفا هم به پیاده رو محدود نمی شود. راننده هایی که آرام حرکت می کنند، اینترنت کم سرعت، صفوف خرید در سوپرمارکت ها که به کندی جلو می روند و بسیاری موارد مشابه دیگر هم هستند که انسان را دچار جنونی می کنند.
مبحث ما نیز دقیقا از اینجا آغاز می شود. کارها و فعالیت های آرام از آن جهت باعث عصبانیت مان می شوند که سرعت بالای انجام امور در جامعه، درک ما از زمان را دچار نوعی انحراف کرده است. اموری که از نظر اجداد و نیاکان مان به طرزی معجره آسا موثر قلمداد می شدند، حالا ما را عصبانی می کنند. واقعیت اینجاست که در عصر توییتر ارزش هایی نظیر صبر و بردباری دیگر از بین رفته اند.